اول مرغ بوده یا تخم مرغ!

در فلسفه بحث مهمی بنام پارادوکس یا پارادایم: (لغت فارسی دری پارادوخ)وجود دارد که برخی، به تضاد یا تناقض معنی کرده اند. مفهوم آن این است که: ممکن است یک لفظ، دو معنی متضاد یا متناقض داشته باشد! در این حالت به معما تبدیل می شود، و فیلسوف نمی داند با آن چه کند! مثل مرغ و تخم مرغ، گه نمی داند اول مرغ بوده یا تخم مرغ! یا وحدت و کثرت. حتی در جامعه شناسی و روانشناسی هم، از این ها بی شمار است مانند اینکه: آیا رهبران تاریخ را می سازند؟ یا تاریخ رهبران را! انسان مجبور است یا مختار، عقل بهتر است یا شرع، همگرایی بهتر است یا واگرایی؟ اما اصلا اینطور نیست و هیچ پارادایمی وجود ندارد. حتی اگر به معنی معما بگیریم، در واقع مصادره به مطلوب را، معما نام گذاری می کنند مثل: معمای شاه! کارگردان فیلم در جامعه ای بزرگ شده، که همه مخالف شاه بودند، ولی خود او نکات مثبتی هم، در شاه پیدا کرده! چون جرات نداشت مستقیما بگوید: شاه خوب است! لذا بصورت معما مطرح کرده است، در اینجا معمای شاه یعنی: آیا واقعا شاه بد بوده؟ مزدوربوده و فقط: دیدگاه آمریکا را پیاده می کرده یا نه، فردی مستقل بوده و به حسب شرایط، ناچار بوده اینطور عمل کند، در بسیاری از جاها هم، مخالفت خود را اعلام می کرده! و بعد قضاوت را، به عهده تماشاگر می گذارد! پس معمایی نبوده، بلکه می خواسته به مسئله ورود کند. حتی اگر معمای واقعی هم، باشد ضرب المثلی داریم که می گوید: معما چو حل گشت آسان شود، یعنی اینکه طرح مسئله اشتباه یا پیچیده است، والا حل آن ساده است. در پارادایم هم، با هرمعنی همینطور است: یعنی اصلا پارادایمی وجود ندارد، بلکه طراح مسئله، جهت ورود به مسئله، آن را طور دیگری طرح می کند. و به اصطلاح نقطه انحرافی، در ان می گذارد. در فلسفه اسلامی هم، تناقض و تضاد وجود ندارند، بلکه ساخته ذهن ما است. شاعری می گوید: در تناقض هشت وحدت شرط دان، وحدت موضوع و محمول و زمان و مکان... یعنی اگر دو چیزی ضد هم باشند، حتما یکی از موارد هشتگانه در ان صدق نمی کند. مثلا روز و شب. این دو متضاد هم هستند، ولی از نظر زمان ومکان فرق دارند، اگر نیمکره شمالی روز باشد، نیمکره جنوبی شب است! واگر الان روز باشد، چند ساعت دیگر در همین جا شب می شود. واگرایی و همگرایی هم، مثل روز و شب هستند: با هم مخالفند ولی در جایی که، واگرایی باشد همگرایی نیست! و درجایی که همگرایی باشد، واگرایی نیست(توضیح واضحات). پس امکان این که در یک زمان و مکان، همگرایی و واگرایی با هم باشند محال است. مثل اینکه بگوییم این ماست، در عین حال که سفید است، سیاه هم هست! البته منطق دیالکتیکی خواسته این مشکل را حل کند، گفته است در درون هر تز، یک آنتی تز وجود دارد! اما همینکه می گوید در درون، یعنی یکی در درون دیگری است. پس دو چیز است! و دو مکان دارند! ولو اینکه در دل یکدیگر یاشند. مانند کودکی که در دل مادر است، کودک یک موضوع است، و مادر موضوع دیگری، پس موضوع و محمول یکی نیستند. حتی در سنتز هم اینطور نیست، وقتی دو چیز ترکیب می شوند، هرکدام ملکول، یا اجزا خود را دارد، و به دیگری اضافه می کند، و موضوع سومی درست می شود، که هیچکدام از دو موضوع قبلی نیست.(وحدت موضوع واقع نشده) لذا اگر همگرایی و واگرایی را، مثل شب وروز بدانیم. گاهی جامعه احساس نفرت از یکدیگر دارند، لذا هرکدام به سویی می روند!(واگرایی) ولی بعد از مدتی می فهمند که: اشتباه کردند و: به سوی هم باز می گردند(واگرایی) و ایندو با اختلاف فاز زمانی، پشت سرهم می آیند. قران می فرماید: در ابتدا همه یکی بودند!(امت واحدا) ولی براثر اختلاف افکنی های شیطان، از هم متفرق شدید! حالا باز هم بیاید: (واعتصموبحبل الله جمیعا و لاتفرقوا) باهم یکی شوید، و امت واحده ای بسازید! البته چون قران ابر متن است، منظور او زمان ما، یا زمان پیامبر به تنهایی نیست، بلکه در همه زمان ها ومکانها، پس این وحدت و تفرقه بارها، درپی هم اتفاق افتاده اند. کانون وحدت این سلسله حرکات، انبیا الهی بودند و بعد از رفتن انبیا، تخم نفاق کاشته می شده. لذا همگرایی از سوی خدا است، و به دستور او است. ولی واگرایی به دلیل: دوری از خدا است.

Convergence from God and divergence from Satan

In philosophy, there is an important discussion of the paradox or paradigm: (the Persian word of the door of paradox), some of which contradict or contradict. The concept is that: there may be two opposing or contradictory meanings in one word! In this case, it becomes a puzzle, and the philosopher does not know what to do with it! Like chicken and egg, do not you know if it's chicken or egg first! Or unity and plurality. Even in sociology and psychology, there are so many of them, such as: Do leaders make history? Or history of the leaders! Man is compelled or not, is the wisdom better, or is Shari’a, better convergence or divergence? But this is not the case at all, and there is no paradigm. Even if we take the meaning of the puzzle, they actually name the confiscation to the desirable puzzle, like: The Shah! The film director grew up in a society that was opposed to the Shah, but he himself had some positive points in the king! Because he did not dare to say straight: "The king is good!" So it's a mystery, here's the mystery of the king: Is the king really bad? He was a mercenary, and only: whether he was implementing the American perspective, he was an independent person, and he had to do so according to the circumstances, in many places, he declared his opposition! And then the judge gives the spectator! So it was not a mystery, but he wanted to enter the problem. Even if there is a real conundrum, we have a proverbial saying that the puzzle is easy to solve, that is, the problem is wrong or complicated, but the solution is simple. In the paradigm, in any sense, it is: there is no paradigm at all, but the designer of the problem, in order to enter the problem, sets it differently. And the so-called perverted point. In Islamic philosophy, there is no contradiction and contradiction, but it is made up of our minds. The poet says: "In the contradiction of the eight unity of the condition, the unity of the subject and the predicate and the time and place ... That is, if two things are counter-productive, one of the eight cases is not applicable." For example day and night. These two opposites are different, but they differ in terms of time and space; if the northern hemisphere is day, the southern hemisphere is night! If it's time for a day, it will be a night in the next few hours. Divergence and convergence are like day and night: they disagree, but there is no convergence where there is divergence! And where convergence is, there is no divergence (explanation of the facts). So it is impossible to have a convergence and divergence at a time and place. It's as if it's ours, while white is black! Dialectical logic, of course, seeks to resolve this problem, saying that within each thesis there is an antithesis! But as he says within, one is inside another. So there are two things! And they have two places! Even: though they are in the heart of each other. Like a child in the mother's heart, the child is a subject, and mother is another matter, so the subject and the predicate are not one. It's not even in synthesis, when two things are combined, each molecule has its own components, and adds to another, and a third issue is made, which is not one of the two previous issues. Unity is not the subject) So if we understand convergence and divergence, like night and day. Sometimes the community feels hateful of each other, so each one goes to one side (divergence), but after some time they realize that they are wrong: they return to one another (divergence), and the two with the phase difference of time come back. The Qur'an says: "At first, they were all one!" (Ummah), but because of the differences of the devil, you are dispersed! Come back now: () be one together, and make an united nation! Of course, since the Qur'an is a text of the word, it means that it is not our time, or the time of the Prophet alone, but at all times and places, so this unity and division often happened in the same way. The center of unity of this series of movements was divine prophets, and after the Prophets went, the seed of hypocrisy was planted. So convergence is from God, and according to